Uniformjasjes als zzp’er

Over witte uniformjasjes, al dan niet bedrukt met logo’s

Twee jaar geleden vertelde een startende zzp’er: “Ik wil wel herkenbaar zijn als zuster, maar ik wil ook mijn zelfstandigheid als zzp’er laten zien. Daarom draag ik geen uniform jasje van mijn opdrachtgever. We praatten er toen samen verder over: “Wat doe je dan; hoe los je dat op?” Zij kocht een aantal witte uniformjasjes, liet vervolgens buttons bedrukken met haar naam in het groot en haar eigen logo in het klein, en speldde vervolgens deze buttons op haar uniform.

“Cliënten zien gewoon een zuster in een wit jasje met liefst een naambadge. Ze vertrouwen er vervolgens op dat hun eigen zorginstelling een betrouwbaar persoon op hen af heeft gestuurd.”

Draag je als zzp’er een eigen of geleend jasje? Een briljant idee toch, voor weinig geld? Herkenbaar als zuster “Margje Theodora*” voor al haar cliënten, en vooral: haar eigen naam was in beeld. Cliënten vonden het prima dat zij zich voorstelde als “Zuster Margje”, en dat ze via-via namens hun eigen vertrouwde zorgaanbieder kwam. Sommige cliënten begrepen zelfs dat ze zzp’er was en daarom haar eigen bedrijfslogo in het klein op de button had laten bedrukken.

*Margje Theodora is natuurlijk niet haar echte naam

”Goedemorgen, ik ben Margje. Ik ben voor vandaag even uw zuster. Ik kom u helpen met douchen en uw medicijnen geven.”

Hoe zou het voelen om zorg te krijgen van een vreemde? Zou jij zelf ooit zorg willen van Zuster Margje? Heb je al gedacht aan alle cliënten waaraan je via eigen of bemiddelde opdrachten zorg verleent? En de vraag in dit blog: Hoe voelt dit voor jou?

“Margje? Wie ben jij en wat kom je in mijn huis doen? Hoe kom je hier eigenlijk binnen en wie ben je? Je zegt dat je Margje bent. Maar ik ken jou helemaal niet.”

In de thuiszorg ben je altijd de gast

Vaak bel je eerst bij de voordeur aan, maar ook stap je soms meteen met je sleutelbos binnen bij een voor jou compleet vreemde cliënt. Jij hebt al wel wat gegevens over de cliënt in je ECD paraat, maar de cliënt is vaak van te voren helemaal niet op de hoogte of er een nieuwe vaste medewerker, flexpooler of zzp’er bij hem aanbelt of binnenstapt. Voor de cliënt ben je een vreemde nieuwe gast met de boodschap: ”Goedemorgen, ik ben Margje en voor vandaag even uw zuster! Als het goed is kom ik om u te helpen met douchen en voor de medicijnen, klopt dat?” Inmiddels ben je als gast wel al binnengedrongen op voor hen bekend terrein. Je komt in hun woonkamer, haalt hen uit bed vanuit hun slaapkamer, transfert hen op de juiste manier naar de badkamer, begeleidt hen vervolgens als je tijd genoeg hebt via de keuken voor een snel ontbijt, naar de woonkamer.

Je bent te gast in hun huis. Zo voelde voor mij de m.n. extramurale zorg wel altijd. Ik was er in opdracht te gast; of ik nu in loondienst een route reed of als zzp’er. Past dit jasje jou, of hang je het aan de wilgen? Geloof niet alles wat je leest op social media over bedrijfskleding en aftrekposten. Kom je er niet uit, bel dan zelf even naar De Belastingdienst (of je boekhouder); zij weten er meer over en zijn tenslotte de experts op dit gebied. Volg je toch liever eindeloze discussies op bijv. Facebook? Lees dan eens: https://www.facebook.com/groups/54655 2218846306/permalink/1329831630518357/ Maar vooral, denk logisch na: Natuurlijk voer je je witte uniformjasjes op als kostenpost. Wie gaat er nu immers in zijn zorg uniform ’s avonds op visite bij vrienden? Niemand toch? Nou ja, alleen als je aansluitend nog een nachtdienst hebt….

Ik sloeg een flater in mijn witte jasje

Uiteraard zijn er ook uitzonderingen. Hierbij moet je het maar hebben van je gevoel… Ik kwam eens terecht bij van die luxe woonvormen in o.a. Het Gooi en in Amsterdam, en verscheen uiteraard de eerste keer netjes in mijn witte uniform jasje. Bij een eerste opdracht bel ik altijd wel even van te voren om me voor te stellen, of ik daadwerkelijk verwacht wordt en om mee te delen dat ik voor de eerste keer een half uurtje eerder kom om wegwijs te worden. Om verder nog te informeren wat de gebruikelijke kledingvoorschriften waren dacht ik toen nog niet na. Ik vond mijn eigen witte jasjes namelijk prima! Bij aanvang van mijn opdracht kreeg ik al snel door dat het absoluut niet de bedoeling was dat zorgverleners hier in een uniformjasje op de werkvloer verschenen. Bewoners waren gewend aan zusters en broeders in gewone kleding.

Maar ja. Ik dacht: het gaat om sjieke kleinschalige locaties/woonvormen dus ik trek mijn beste kleedje aan. Ik kwam toen uit een andere nachtdienst en weet nog dat ik ergens overdag gauw nog even mijn netste uniform moest strijken…. Ik sloeg de plank volledig mis dus. Het was absoluut niet de bedoeling dat ik op deze zorgplek in een fris wit jasje verscheen… Ik trok het ter plekke dus meteen uit. En voor mijn volgende nacht hier schafte ik de volgende dag zo’n leuk heuptasje aan. Want ik moest toch mijn telefoon, sleutels, enz. kwijt! Ook dat was niet nodig. Ze hadden zelfs diverse heuptasjes op voorraad en te leen!